Het verhaal van Djahi

Een nalatenschap van onderwijs en veerkracht

Djahi werd geboren rond 1946. Het exacte geboortejaar is niet bekend, omdat hij ter wereld kwam in het dorp Elovi, waar destijds geen officiële administratie bestond om geboorten te registreren. Dit was nog tijdens de Franse koloniale periode, die grote invloed had op het land — vooral op het gebied van onderwijs. Scholen begonnen zich te vestigen, waardoor veel kinderen voor het eerst naar school konden gaan.

Djahi’s vader, die de koloniale tijd had meegemaakt, begreep dat wie kon lezen, schrijven en Frans spreken, een grotere kans had op een beter leven. Religieuze leiders, zoals nonnen, moedigden gezinnen bovendien aan om hun kinderen naar school te sturen.

Familie

In het gezin van Djahi waren zeven kinderen, waaronder hijzelf. In tegenstelling tot de meesten van zijn broers en zussen, zette Djahi zijn schoolloopbaan voort. Een broer en een zus gingen ook naar school, maar zij maakten de basisschool niet af.

Thuis was er hulp nodig voor het dagelijkse werk: op het land, in het huishouden en bij het koken. Djahi’s vader maakte de moeilijke keuze om drie van zijn kinderen naar school te sturen. De overige kinderen bleven thuis om het gezin te ondersteunen. Twee van de drie stopten vroegtijdig met school, waardoor Djahi als enige doorging. Zijn broers en zussen bleven werken op het land of hielpen thuis.

Leven in het dorp

Het dorpsleven was eenvoudig, maar zwaar. Tijdens de schoolvakanties werkten Djahi en zijn broers en zussen op de plantages van oudere dorpsbewoners om een beetje geld te verdienen. Hun moeder leende regelmatig 500 francs (ongeveer €0,30) om het schoolgeld te kunnen betalen.

Dat ging zo door tot Djahi in groep 6 zat. Toen verhuisde hij naar Abidjan, naar de wijk Attecoubé, vlak bij Treichville — zo’n 18 kilometer lopen vanaf het huis van zijn gastgezin. Later kwamen er gelukkig bussen.

Na de basisschool herkenden zijn leraren zijn potentieel en moedigden ze hem aan om door te leren in Abidjan. Zijn vader verzamelde al het spaargeld van het gezin en reisde met Djahi naar de stad, waar hij hem onderbracht bij een gastgezin dat hij nauwelijks kende.

Het volledige spaargeld werd aan het gastgezin gegeven, in ruil voor onderdak. Djahi mocht daar blijven, op voorwaarde dat hij hielp met huishoudelijke taken zoals schoonmaken.

Toen zijn vader diezelfde dag terugkeerde naar het dorp, zei hij tegen zijn zoon: “Ik heb gedaan wat ik kon. Nu is het aan jou.” Djahi nam die boodschap serieus. Hij zette zich met grote vastberadenheid in voor zijn studie, hoewel het allesbehalve gemakkelijk was.

Onderwijs in de stad

In 1959 schreef Djahi zich in op het Collège d’Orientation de Treichville en later op het Lycée Technique, een technische middelbare school, waar hij een plek kreeg op de internaat.

Drie jaar lang stond hij elke dag om 5 uur ’s ochtends op om 3,5 uur naar school te lopen. Pas om 20.00 uur kwam hij weer thuis. Daar deed hij het huishouden en studeerde ’s avonds onder een straatlantaarn. Tijdens zijn middelbare schoolperiode kreeg hij een gedeeltelijke beurs, waardoor hij de laatste drie jaar op het internaat kon blijven.

In 1966 slaagde Djahi aan de technische school en werd hij toegelaten tot een studie in Frankrijk om elektrotechnisch ingenieur te worden.

Carrière en nalatenschap

Na drie jaar hard werken in Frankrijk keerde Djahi in 1969 terug naar Ivoorkust, vastbesloten om zijn familie te steunen. Een van zijn professoren verwees hem door naar een collega bij het nationale elektriciteitsbedrijf (Compagnie Ivoirienne d'Électricité). Hij werd meteen aangenomen. Djahi werkte daar tot zijn pensioen en groeide uit tot directielid.

Tegen die tijd waren zijn ouders op leeftijd en hadden zijn zussen inmiddels veel kinderen. Djahi trouwde met Amah, kreeg acht kinderen, en hielp daarnaast ook bij de opleiding van de kinderen van zijn broers en zussen. Zijn inzet voor onderwijs heeft inmiddels het leven van honderden mensen geraakt.

Djahi vergat zijn wortels nooit. Hij bleef anderen uit Elovi helpen, nam kinderen in huis en ondersteunde hun schooltraject. Door de jaren heen hielp hij zelfs bij het aanleggen van elektriciteit in zijn geboortedorp — een verandering met blijvend effect. Djahi’s verhaal laat zien wat de impact kan zijn van onderwijs, wanneer zelfs maar één kind een eerlijke kans krijgt.

Op de basisschool zaten er ongeveer 24 kinderen uit Elovi. Slechts 9 stroomden door naar de middelbare school, en maar 3 — waaronder Djahi — maakten die ook echt af. Twee van hen bleven uiteindelijk in de stad, en vandaag de dag hebben ze alle drie kinderen die op school uitblinken en een toekomst opbouwen.

Dankzij zijn toewijding aan onderwijs en zijn steun aan de familie, creëerde Djahi kansen voor anderen en gaf hij op een manier terug aan zijn gemeenschap die nog generaties lang zal doorklinken.

Geïnspireerd door het verhaal van Djahi?

Help ons om meer kinderen dezelfde kans te geven om te leren, te groeien en iets terug te doen voor hun gemeenschap.

Elke donatie maakt blijvend verschil.

De missie van BleuGrys is geïnspireerd op het onderwijstraject van Djahi.